dear you,

                                           sorry to leave you like this.

                                           talent knows when to stop.

                                           the place is yours.

                                           my will is in the left hand drawer in the dresser.

                                           there's money in the teapot.

                                           i   l o v e   y o u

                                                    n o t h i n g   p e r s o n a l

                                                    directed by urszula antoniak

                                                                            © molly

τι κι αν τα σώματα θρηνούν στην απουσία της ανάσας

το πνεύμα λεύτερο πλανιέται

στ' απέραντο τοπίο του τίποτα

                                                                                            © gigi

 

soon it's going to rain and my roses will drown...

The Fairy Feller's Master-Stroke

Oil on cavas by Richard Dadd, 1855-64

i am that angry and lonely child of always,

that throws you the insult of that child of always 

and warns you:

if hypocritically you pat me on the head

i would take that opportunity to steal your wallet.

i am that child of always 

before the panorama of imminent terror,

imminent leprosy, imminent fleas,

of offences and the imminent crime.

i am that repulsive child that improvises a bed

out of an old cardboard box and waits,

certain that you will accompany me.

                                                             reinaldo arenas
 

                                                                © nicolas ferrando

Υπάρχουν γυναίκες που φοράνε
την ομορφιά τους σαν πένθος,
γυναίκες φωτεινές και
σκιασμένες, διπλά δρεπάνια της
αψίδας,
με το παιδί ασάλευτο στα
σταυρωμένα χέρια.
Άλλες είναι χάρτινες, στοιχειά
νηπιαγωγείων,
άλλες πάλι, ζωγραφιές με
κιμωλία,
όρθια τα μαλλιά και μεγάλη
μαύρη τσάντα.
Υπάρχουν γυναίκες ακροκέραμα
ανάμεσα στις άλλες,
γυναίκες με το μακρύ λαιμό, το
χείλος της κανάτας,
άλλες που είναι ωδικά πτηνά κι
άλλες που είναι χήνες.
Υπάρχουν γυναίκες που τις
φωνάζει ο φονιάς
να βγάλουν τον θάνατο περίπατο
μες στ' αραιό το δάσος.
Υπάρχουν γυναίκες που τις
φωνάζει το παιδί Μαμά
και αυτές δεν απαντάνε...
Υπάρχουν γυναίκες που κάθε
τρίχα της κεφαλής τους
είναι κι ένας όρκος.
Είναι εκείνες που σέβονται το όνομα τους.
Κι οι άλλες που το εξευτελίζουν,
εκείνες που με τα χρόνια
βαραίνουν,
κι οι άλλες που ξεφτίζουν,
εκείνες που στέκουν στο κήπο
ρόδινες σαν τη μυγδαλιά,
εκείνες που άγρια χόρτα
γεμίζουν,
εκείνες που χάνουν το φως τους,
εκείνες που απ' τον καημό
λυγίζουν,
εκείνες που κλωτσάει ο θάνατος
από μικρά παιδιά.
Εκείνες που κλείνουν μια
τελευταία φορά το παράθυρο
και καθαρίζουν μια τελευταία
φορά το σπίτι
και ταΐζουν τον σκύλο μια
τελευταία φορά
και μας αφήνουν δίχως να
πούνε λέξη,
έτσι σκληρά και μαγικά,
σαν το κερί που κρατάς στο χέρι
και σου σβήνει.

"Γυναίκες" Λευκή Μολφέση 
από το Ερωτικό Λεξικό της Ελλάδας του Ζακ Λακαριέρ

 

"Η τέχνη είναι για να παίρνει στα χέρια της το ανεκπλήρωτο όνειρο του ανθρώπου.. 

την αθεράπευτη στέρηση του ανθρώπου…"

 

                                                               © Jonathan Miller

One pill makes you larger
And one pill makes you small
And the ones that mother gives you
Don't do anything at all
Go ask Alice
When she's ten feet tall

And if you go chasing rabbits
And you know you're going to fall
Tell 'em a hookah smoking caterpillar
Has given you the call
Call Alice
When she was just small

When men on the chessboard
Get up and tell you where to go
And you've just had some kind of mushroom
And your mind is moving slow
Go ask Alice
I think she'll know

When logic and proportion
Have fallen sloppy dead
And the White Knight is talking backwards

And the Red Queen's "off with her head!"

Remember what the dormouse said;

"Keep your head

Keep your head"

jefferson airplane "white rabbit"
 

                                                                © molly  

::there is a light and it never goes out::

...All I need is a mirror for the rest of my life.  

My frist five years I lived in chicken coups with not enough bacon. 

My mother showed her witch face in the night and told stories of blue beards. 

My dreams lifted me right out of my bed. 

I dreamt I jumped into the nozzle of a gun to fight it out with a bullet. 

I met Kafka and he jumped over a building to get away from me. 

My body turned into sugar, poured into tea I found the meaning of life 

All I needed was ink to be a black boy. 

I walk on the street looking for eyes that will caress my face. 

I sang in the elevators believing I was going to heaven...

 

                                                            Peter Orlovsky "frist poem" 

 

© roy lichtenstein, crying girl 1964

"when you smile the whole world smiles with you.

when you cry, you cry alone..."

 

                                                                                              © molly 

i will die in london on a rainy day...

                             

© vivian maier

http://www.cbsnews.com/video/watch/?id=7297794n

© cristobal hara

"if you have talent, find your own way"

© abe jun

Δε νομίζω να φωτογραφηθήκαμε ποτέ μαζί
Μόνο τώρα θυμάμαι
Μια μέρα βγαίνοντας από το σινεμά
Είδαμε το σχήμα μας στον καθρέφτη ενός εμπορικού καταστήματος – 

πουλούσε έπιπλα φορμάϊκας, τραπέζια, φτηνά κάδρα νομίζω, 

και συ κούμπωσες βιαστικά το πουκάμισο γύρω στο λαιμό σου σα να πήγες σε χαμάμ
οδός Ζήνωνος, οδός Επίκουρου και αγαπήθηκες με πάθος στο χαμάμ 

και βγαίνοντας στο δρόμο το απόγευμα από το χαμάμ
πρόσεχες τα βήματα, τα βλέμματα, τις αιωρήσεις των χεριών σου.
Έπρεπε να τόχαμε σκεφτεί πριν μπει ο χειμώνας 

μια κυριακάτικη φωτογραφία μαζί, 

όπως σ’εκείνες τις εκδρομές με το μηχανάκι στο Μαραθώνα, στα Βίλλια, στη Λούτσα
να χορεύεις με δίσκους στα τζουκ-μποξ μάμπο το Τεκίλα
ή άλλοτε ζεϊμπέκικο και μελαγχολία σάμπας και να μεθάς.
Έπρεπε να τόχαμε σκεφτεί πριν μπει ο χειμώνας μια κυριακάτικη φωτογραφία μαζί, 

μετά θα μπορούσες να φύγεις
για το Νείλο ή τ’Αλγέρι με τους ποδηλατιστές του ήλιου.
Τώρα πια τ’απογεύματα δεν έχω όνομα

Αν βγω στο δρόμο έχω συμφωνήσει ν’ακούω στα ονόματα
Αλέξανδρος, Αλέξιος, Αλέξης, Βασίλειος, Γεράσιμος,Γρηγόρης, Ραχήλ, 

Δημήτριος, Γιάννης, Λεωνίδας,Νίκος, Μιχάλης, Μάρθα, Κωνσταντίνος, Μανώλης.

                              "Το απαγορευμένο ερωτικό τραγούδι των Χριστουγεννών"

                                                                                            Γιώργος Χρονάς

© Steven Bankhead

"Lola" Rainer Werner Fassbinder

one day i found a big book...

CREATION RECORDS

© robert frank

Ὅτι μπόρεσα ν΄ ἀποχτήσω μία ζωὴ ἀπὸ πράξεις ὁρατὲς γιὰ ὅλους, 

ἑπομένως νὰ κερδίσω τὴν ἴδια μου διαφάνεια, 

τὸ χρωστῶ σ΄ ἕνα εἶδος εἰδικοῦ θάρρους ποὺ μοῦ ῾δωκεν ἡ Ποίηση: 

νὰ γίνομαι ἄνεμος γιὰ τὸ χαρταετὸ καὶ χαρταετὸς γιὰ τὸν ἄνεμο, 

ἀκόμη καὶ ὅταν οὐρανὸς δὲν ὑπάρχει 

                                 

                                 "Ο μικρός Ναυτίλος"  Οδυσσέας Ελύτης

                          

                                                                   

Είμαι ελεύθερη, ελεύθερη, ελεύθερη

κι όταν έρθει καιρός

που θα κρέμεται στο τσιγγέλι

το πετσί μου σαν τομάρι

απ' τους κρατικούς εκδορείς και τη λογοκρισία

η φαντασία μου θα τρέχει....τρέχει....τρέχει.....

είμαι φευγάτη από τώρα τρέχει.........γειάααα

                                              κατερίνα γώγου

.

© arthur leipzig

I do not love you as if you were salt-rose, or topaz,
or the arrow of carnations the fire shoots off.
I love you as certain dark things are to be loved,
in secret, between the shadow and the soul.

I love you as the plant that never blooms
but carries in itself the light of hidden flowers;
thanks to your love a certain solid fragrance,
risen from the earth, lives darkly in my body.

I love you without knowing how, or when, or from where.
I love you straightforwardly, without complexities or pride;
so I love you because I know no other way

than this: where I does not exist, nor you,
so close that your hand on my chest is my hand,

so close that your eyes close as I fall asleep.

 

Sonnet XVII (I do not love you...)

by Pablo Neruda

 

© Venetia Dearden

St Petersburg's Mariinsky Ballet

«... Ἀφῆστε κάθε ἐντύπωση, κάθε σπόρο συναισθήματος νά ὡριμάζει μέσα σας, στό σκοτάδι, στό χῶρο τοῦ ἀνείπωτου, τοῦ ὑποσυνειδήτου, ὅπου δέν φτάνει ἡ νόησή σας. Καί μέ βαθειά ταπεινωσύνη κάι ὑπομονή, προσμείνετε τήν ὥρα πού θά γεννηθεῖ ἕνα καινούργιο φεγγοβόλημα: αὐτό, καί μόνο αὐτό, θά πεῖ «ζῶ τήν τέχνη»: εἴτε ἁπλός πιστός της εἶσαι, εἴτε δημιουργός.
Ὁ καιρός ἐδῶ δέν μετράει, ἕνας χρόνος δέν λογαριάζεται, δέκα χρόνια εἶναι ἕνα τίποτα. Καλλιτέχνης θά πεῖ: νά μή μετρᾶς, νά μή λογαριάζεις, νά ψηλώνεις ὅπως τό δέντρο, πού δέν βιάζει τό χυμό του, πού ἀδείλιαστο ἀψηφάει τίς ἀνοιξιάτικες μπόρες, χωρίς νά φοβᾶται μή δέν ἔρθει τό καλοκαίρι. Τό καλοκαίρι ἔρχεται. Ἔρχεται ὅμως μονάχα γιά κείνους πού ξέρουν νά προσμένουν ξένοιαστοι καί γαλήνιοι σάν νά ‘χανε μπροστά τους τήν αἰωνιότητα. Κάθε μέρα πού ‘ρχεται καί φεύγει μοῦ φέρνει ἐτούτη τή διδαχή - διδαχή πληρωμένη μέ πόνους, πού τούς χρωστῶ, ὡστόσο, χάρη: Ὑ π ο μ ο ν ή, αὐτό εἶναι τό μεγάλο μυστικό!...»

 

Νὰ σοῦ γλείψω τὰ χέρια, νὰ σοῦ γλείψω τὰ πόδια –
ἡ ἀγάπη κερδίζεται μὲ τὴν ὑποταγή.
Δὲν ξέρω πῶς ἀντιλαμβάνεσαι ἐσὺ τὸν ἔρωτα.
Δὲν εἶναι μόνο μούσκεμα χειλιῶν,
φυτέματα ἀγκαλιασμάτων στὶς μασχάλες,
συσκότιση παραπόνου,
παρηγοριὰ σπασμῶν.
Εἶναι προπάντων ἐπαλήθευση τῆς μοναξιᾶς μας,
ὅταν ἐπιχειροῦμε νὰ κουρνιάσουμε σὲ δυσκολοκατάχτητο κορμί.

Έρωτας, Ντίνος Χριστιανόπουλος

 

© richard learoyd

it is the body, its thin surface that is detached and removed by the film.

this is the physics and the chemistry of the instant, the force of gravity of the click,

this curvature of space and this impalpable lightness of a vision that precipitates

and coagulates into a thickness of skin, a density of touch.

                                                                                              Jean-Luc Nancy

 every step must be sprayed with your blood 

It was a cold, clear morning, and the lake, a sunlit ocean of ice, seemed to merge with the far-off White Mountain ridges of Khamar Daban. For most of the day the train travelled along the southwestern shore beneath sheer cliffs and steep woods, offering sudden dazzling views of Baikal as it threaded through the tunnels…..By late afternoon, however, its fascination had worn off, and everyone was glad to get to the Mongolian city of Ulan-Ude, where the train stopped for several hours. Almost all the passengers went into town to shop in the trading arcades…..when they returned, one or two of the women came up to the children with a large box and told them to look inside. 

There they saw a tiny baby swaddled tightly…

word of the event spread quickly, and for the rest of the day people crowded into the carriage to see the new arrival: Rudolf Nureyev’s first audience….

“RUDOLF NUREYEV” Julie Kavanagh

annie & snowy

© mark neville

l' arbre

francis and the fairies

© Elsie, 1917

francis and the leaping fairy

© Elsie, 1917

Το όνειρο

Τελικά τους έκλεισα την πόρτα 

«τι να την κάνω εγώ την πραγματικότητα, τους λέω-εγώ έχω τ΄ όνειρο»
ίσως γι΄ αυτό αγαπώ τα νεκροταφεία, γιατί βάζουν τέλος στις λεπτομέρειες.
Ένα τραγούδι λυπημένο τη νύχτα είναι πάντα ένας αποχαιρετισμός.

Τάσος Λειβαδίτης "Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου"

© david choe